Relacja: zgrupowanie Moko – grudzień 2023

W Moku siedzę przy oknie i piję piwo. Straszny ścisk ludzi wygląda jak przepływająca kolorowa rzeka, co chwilę blokująca się w kaskadzie drzwi wejściowych, automatu z pamiątkami, kolejce do bufetu i przejściach między stolikami. Bezimienna masa. A może podobnie jak ja, każdy z nich przeżywa po cichu swoje udane/nieudane solówki

Grzegorz

*

Bardzo udane zgrupowanie klubowe.
Co wpłynęło na tę ocenę?! Przede wszystkim dobra i przyjacielska atmosfera w ścianie jak i przy wieczornych rozmowach. Warunki do wspinania nie pozostały bez znaczenia, a należy wziąć pod uwagę co najmniej dwa – pogoda oraz tzw. warun w ścianie, w naszej ocenie istna petarda.

Dzięki tym okolicznościom udało się zrobić parę ciekawych i nowych dla nas dróg. I choć cyfra może nie poraża wszystkich, dały nam wiele przyjemności i to stawiamy na pierwszym miejscu.
Na końcu należy wspomnieć o „stronie” edukacyjnej zgrupowania. Wieczorna wymiana doświadczeń i patentów, jak i własne obserwacje siebie i partnera w ścianie sprawiły, że wprowadzamy (pozwolę sobie na użycie zwrotu korpo) pewne działania korygujące w naszym zespole co poprawi nasze bezpieczeństwo i sprawi, że będzie pięknie 🙂

Marcin, Ryszard

*

Nasz Team, Lidźka & Profesor, jest zimowo młodym taternickim teamem. Rozgrzewkowo zapoznawcze wyjście postanowiliśmy więc zrobić wokół komina – na tę słynną Bulę, której oko prawdziwych wyjadaczy nie zaszczyca nawet spojrzeniem. Nasze zaszczyciły i odwiedziliśmy Żebro M3 – warun okazał się dla nas łaskawy, jak zresztą przez cały wyjazd: lawinowa “jedynka”, słońce, piękna widoczność, mróz jako taki i wiatr szalejący wysoko w górze na graniach. Wszystko to złożyło się na udany pierwszy wspólny zimowy wspin.

Drugiego dnia dołączyła do naszego zespołu Kobieta o stalowych nerwach i mięśniach rzeźbionych w samej chyba kuźni Lucyfera – Ruda śmigała przez kluczowe trudności Rysy Strzelskiego oblane lodową polewą niczym kozica. Z gracją pokonała drajciulowy komin i wypadła na płytę sypiąc iskrami z dziab. Pokonując za nią kluczowy wyciąg zastanawiałam się czy takie emocje są mi w życiu potrzebne. Póki co nie odpowiedziałam sobie na to pytanie i wspinam się dalej. Do schroniska dotarliśmy już po ciemku, gdyż nad zacięciem na ostatnim wyciągu to ja postanowiłam odprawić rytualne modły. Droga piękna, Dream Team, a smażony ser smakował jak nigdy.

Trzeciego dnia planowaliśmy rest, ale dołączył do nas rześki, wypoczęty i żądny skały oraz lodu Andrzej. Cóż było robić – warun marzenie, śniegu mało… Podjęliśmy wyzwanie – ruszyliśmy prosto w paszczę Maszynki do mięsa. Bardzo rzadko zdarza się możliwość przejścia tego żlebu – to nad nim przecież ulokowany jest potężny kolektor lawinowy ze wszystkich Mięguszów. Nas przepuścił, choć przyznam szczerze, że szłam tamtędy z duszą na ramieniu i z ogromnym szacunkiem do siły Matki Natury. Lody w maszynce – no ładne, choć wiele ich nie było – w zasadzie dwa kilkunastometrowe lodospady o trudnościach WI3/WI2.

Ostatniego dnia Profesor połączył swoje siły z Adrzejem i Antonem i udali się na Kuluar Kurtyki – ze zdjęć wynika, że cała trójka bawiła się wyśmienicie. Ja natomiast dołączyłam do Teamu Natka & Siwy aby wspólnie odpocząć na lotnej na moim ulubionym Żeberku na Buli. To było piękne rozpoczęcie sezonu, wspaniała pogoda i niepowtarzalna atmosfera klubowiczów WKW i starego Moka. A to co działo się w Sylwestra zostanie na zawsze w drewnianych ścianach schroniska… 🙂

Lidia

PS: dziękujemy za wsparcie:

Wykaz przejść: