Prelekcja w klubie: Biegowe Ziemniaki – czyli słów kilka o bieganiu w górach. – 8 lutego godz.19:00.
Chcecie zacząć biegać po górach, ale nie wiecie, jak się za to zabrać? A może macie już jakieś doświadczenie w tym zakresie, ale uważacie, że warto usystematyzować swoją wiedzę?
Niezależnie od odpowiedzi na powyższe pytania i stopnia Waszego zaawansowania w biegach górskich, zapraszamy Was w najbliższą środę na prelekcję do naszej siedziby.
Spotkanie poprowadzą doświadczeni sportowcy i biegacze górscy Emil Bakalarz i Magdalena Szultk.
Podczas prelekcji dowiemy się m.in.: od czego zacząć; co robić, aby ten sport był przyjemny i bezpieczny, a jego uprawianie efektywne. Po części oficjalnej na pewno znajdzie się także czas na Wasze indywidualne pytania czy wątpliwości.
Zachęcamy do udziału w prelekcji i widzimy się w środę 8 lutego o godz. 19:00 w siedzibie klubu przy Sokolniczej 40/1
Pozdrawiamy,
Zespół WKW
Wyniki 1. Edycji Ligi Bulderowej WKW „Groto”
Nadejszła wiekopomna chwiła! Podliczyliśmy wyniki I edycji naszej Ligi Boulderowej rozegranej na Bulderownia Groto Prezentujemy je poniżej w podziale na kategorie damską i męską + dodatkowo osoby niezrzeszone w WKW.
Zgodnie z zapowiedziami, każdy ma doliczony 1 pkt za bonus z balda nr 16 – tam, gdzie nie było wstążeczki. Także taki prezencik na dobry początek ligi.
KOBIETY
1.Zuzanna Nosal 134
2.Kasia Tomsia 110
3. Natalia Matkowska 107
4.Magdalena Waligórska 101
5.Ela Buchwald 91
6.Natalia Demusz 83
7.Olga Lotka 79
8.Martyna Pędziach 56
9.Magdalena Szultk 36
10.Celina Marchewka 18
MĘŻCZYŹNI
1.Jan Gałek 136
2.Gor Melkonyan 121
3.Adam Iwańczak 121
4. Michał Grędusz 119
5.Eliasz Nakonieczny 119
6.Marcin Sadowski 118
7. Michał Besler 117
8.Bogdan Stefko 115
9.Paweł Trzęsicki 113
10. Michał Gałęza 110
11.Dominik Biarda 110
12.Przemysław Kruk 110
13. Jan Skopowski 109
14. Tomasz Lewandowski 107
15. Radosław Luter 104
16. Patryk Pietrań 101
16. Bartek Krawczyk 101
18. Jakub Stasiak 99
19. Konrad Moeller 95
20. Andrzej Sendecki 94
21. Karol Bryksa 91
22. Paweł Pasisz 86
23. Kamil S. 83
24. Łukasz Sworowski 79
25. Stanisław Stępak 76
25. Łukasz Piątek 68
26. Szumi Szumowski 67
27. Paweł Olszewski 63
28. Piotrek Kopszak 62
29. Szczepan Pawelec 61
30. Jarosław Sowała 53
31. Emil Bakalarz 40
NIEZRZESZENI W WKW
1.Marcin Krzywiński 134
2.Maciek Kubica 125
3.Michał Lew 111
4.Artur Borowiec 67
*Panowie – może to najwyższy czas, aby się zapisać i powalczyć o miejsce w stawce?
Wszystkim uczestnikom I edycji Ligi Boulderowej WKW gratulujemy wyniku i zachęcamy do jego pomnażania
Jeśli w jakimś nazwisku pojawił się błąd – prosimy o informację w komentarzu, a zaraz później zapisanie się na zajęcia z kaligrafii
Dane z niektórych kart były naprawdę niełatwe do odczytania
Ciśniemy dalej! Widzimy się do 13 lutego na Fabryczna Boulder!
Zespół WKW
Relacja z wyjazdu WKW do Jordanii
Nasze oczy (czyli moje i Profesora) skierowały się na Jordanię dużo wcześniej, bo już na wiosnę, gdy pojawiły się tanie bilety lotnicze. W ramach postanowienia, że będziemy intensywniej doświadczać naszego jedynego życia i fundować sobie więcej przygód, czym prędzej zamówiliśmy bilety na samolot i duże bagaże. A potem się okazało: Lidźka! Ile tam jest wspinania! Lidźka! WKW ma wyjazd klubowy do Jordanii w tym samym czasie! Zapiszmy się wreszcie! No i się zapisaliśmy i się zaczęło.
Do Jordanii udaliśmy się sześcioosobową ekipą wraz z Kasią i Marcinem oraz Rudą i Szczurem. Samolot z Modlina startował bladym świtem (w sumie to w czarną noc…) i wytransferował nas prosto do Ammanu. Jako że chcieliśmy oprócz wspinania zobaczyć jeszcze troszkę innych atrakcji tego kraju (!), wynajęliśmy czym prędzej auta i obraliśmy kurs na Petrę. Osobiście pierwszy raz w życiu byłam w Azji, choć na tak zwanym Bliskim Wschodzie, ale jednak w Azji, więc tkwiłam w szoku kulturowym od momentu wylądowania. Po pierwsze: nie było drzew. Dla leśnika to dziwne zjawisko. Naszym oczom ukazała się za to najprawdziwsza pustynia, upstrzona jedynie pod bramkami lotniska fragmentami sztucznej trawy i kilkoma smętnymi, zmęczonymi życiem palmami. Po drugie: chwilę po wyjeździe ekipa z auta numer jeden cudem uniknęła bliskiego spotkania z lokalnym autem. Uff. Po trzecie: wyszło na jaw, że „autostrada” to tylko pojęcie umowne – okazuje się, że można na niej śmiało zawracać, zatrzymywać się przy lokalnych straganach z owocami a także należy unikać progów zwalniających pojawiających się znienacka niczym grzyby po deszczu. Choć tam nie pada… Ale o deszczu później!
Przebijaliśmy się więc przez Jordańską Autostradę Pustynną w kierunku Petry, gdyż postanowiliśmy zwiedzić to pradawne, wykute w piaskowcu miasto Nabatejczyków, póki jeszcze istnieje i całkiem nie zadeptali go turyści. Udaliśmy się prosto do miejscowości Wadi Musa, skąd startuje jedyny szlak turystyczny do Petry. Jak się później okazało wcale nie jedyny, ale za to historyczny i piękny. Zarezerwowaliśmy nocleg w beduińskiej chacie, żeby było miło i klimatycznie. Ognisko, gwiazdy, gawędy do rana, beduińskie bajanie i gorąca pustynna herbata… Nasz plan został zweryfikowany przez właściciela obiektu, w którym planowaliśmy spędzić swoją pierwszą noc, gdyż, jak się okazało, musiał jechać do domu i wracać do nas nie zamierzał, bo przyjechaliśmy za późno. Tym sposobem zostaliśmy z rozłożonymi rękami na pustyni, gdyż Pan był stanowczy i nie zamierzał zmienić zdania. Szybko musieliśmy ogarnąć sobie nocleg w hotelu. Było bez bajania. Po krótkiej integracji wszyscy padli jak kawki w pomidorach. A rano trzeba było wstać skoro świt, bo przecież w Petrze są dzikie tłumy i nie dopchamy się do kas przed południem!
Tak więc drugiego dnia po pierwszej nocy udaliśmy się bladym świtem do bram Petry, gotowi zmierzyć się z zatrważającymi kolejkami ludzkimi, tłumami z autokarów wycieczkowych, płaczącymi dziećmi i ich poddenerwowanymi rodzicami, niemieckimi emerytami i innymi grupami zwiedzających… No cóż. Nie zastaliśmy prawie nikogo. Opuściliśmy więc przyłbice i raźnym krokiem podeszliśmy do kas, odbiliśmy nasze Jordan Passy i wkroczyliśmy na terytorium Petry. Do wnętrza miasta prowadzi wąski Wąwóz Siq – ten sam którym jechał Indiana Jones na swoim karym pustynnym wierzchowcu! Wąwóz ma około kilometra i po jego przejściu naszym oczom ukazał się słynny (chyba najsłynniejszy) skarbiec. No fajnie. Ale widzieliście te skały?! Te rysy?! Ile tu jest wspinania!!! Cóż, wyjazd wspinaczy najwyraźniej zawsze obarczony jest pewną dozą szaleństwa. Udaliśmy się na obchód miejscówki przez góry – poszliśmy wąskim szlakiem z daleka od tłumów i wielbłądów, za to klimatycznym i z pięknymi widokami. Pod samym szczytem rósł niezwykle dorodny, żywozielony okaz cyprysika śródziemnomorskiego, a gdy wskazałam na niego palcem, z zamiarem pokazania ekipie, rozległy się za moimi plecami ochy i achy – ale zajebista płyta!!! Ciekawe jakby to można było przewspinać… Tu stopień, tu taka krawąda… Ech…
Dotarliśmy na szczyt wzniesienia, z którego rozciągała się piękna panorama na całą Petrę. No, prawie całą, bo to jednak było ogromne miasto. Co ciekawe, to Matka Natura zakończyła jego kupiecko-handlową historię, trzęsąc pod nim ziemią raz po raz pomiędzy VI a VIII wiekiem. W podziwianiu widoków towarzyszył nam lokalny Jack Sparrow, serwujący beduińską herbatkę i kawkę. Poprosił nas nawet żebyśmy napisali mu po polsku hasło reklamowe zachęcające do wizyty w jego siedzibie. Napisaliśmy, popiliśmy herbatką i ruszyliśmy na dalszą eksplorację terenu. Nie wiem ile herbat i kaw wypiliśmy po drodze, ile dróg wspinaczkowych wytyczyliśmy palcem po tych piaskowcowych petrzańskich skałach, ale wszystkiego było z pewnością dużo, więc na następnym szczycie padliśmy pokotem i pogrążyliśmy się w błogiej naskalnej drzemce. Zachód słońca uraczył nas przepięknym popisem barw czerwieni, różu i pomarańczu tańczących po otaczających nas piaskowcowych szczytach. Było pięknie i trochę bajkowo.
Kolejnego dnia postanowiliśmy zwiedzić tak zwaną Małą Petrę, zdecydowanie mniej obleganą turystycznie i rozreklamowaną, a przez to spokojniejszą i równie intrygującą. Po, uwaga, wypiciu beduińskiej herbaty ruszyliśmy na spacer po pustyni i racząc się pięknem okolicznych skał znów wytyczaliśmy nowe rejony wspinaczkowe. A wieczorem obraliśmy kierunek Wadi Rum – nie ma co ukrywać po co tu tak naprawdę przyjechaliśmy! Wszystkich już dość mocno ssał wspinaczkowy głód.
Po zmierzchu dojechaliśmy na miejsce, więc efekt WOW związany z bliskością gór i pustyni pozostał nam na rano. Miejscówkę mieliśmy przy samym wylocie na pustynię, upstrzoną światłami jeepów zjeżdżających na noc do wioski i zwożących głodnych i zmęczonych całodziennym zwiedzaniem turystów.
Przed świtem umówiliśmy się z naszym gospodarzem, że zawiezie nas do małego sektora sportowego Jebel M’zeygeh, w którym postanowiliśmy się rozwspinać. Zdesantował nas pod samą ścianą, rzucił „śniadanie” zawinięte w kilka zrywek i umówiwszy się na odbiór nas w godzinach popołudniowych ruszył w te pędy do swoich dwóch żon i pozostałych podopiecznych. Gdy jego auto zniknęło za wydmą i górą, nastała kompletna cisza i brak zasięgu. Zjedliśmy śniadanie, na które składały się pszenne placki z dżemem, hummusem i serkiem fetopodobnym Panda oraz chałwa. Ta chałwa to się nas trzymała do końca wyjazdu. Niektórych nawet dłużej, niektórzy to zrobili zapasy przed powrotem do kraju! Rozpełzliśmy się po pustyni podziwiając jej kolory w świetle wschodzącego słońca, rozkoszując się ciszą i przestrzenią, wolnością i pięknem krajobrazów. Gdy słońce zaczęło się na dobre rozkręcać, postanowiliśmy rozpocząć naszą wspinaczkową przygodę od dobrej rozgrzewki z elementami pustynnej jogi. Sektor oferował drogi w trudnościach od 5a do 6b, kilkanaście jednowyciągowych sporcików, jeden sportowy wielowyciąg, jeden tradowy wielowyciąg i jeden długi trad (A Pale Moon Rising 40m 5c). Idealnie na pierwszy dzień. Pustynne słońce okazało się być gorące, ale jednak całkiem znośnie. Im wyżej wznosiło się na niebo, tym na pustyni panował większy ruch. W pewnym momencie mieliśmy wrażenie, że jesteśmy na wielkiej plaży, a pędzące w każdą stronę jeepy z turystami to motorówki. Przeleciał też prawie nad nami malutki samolocik, najwyraźniej podziwiający uroki pustyni z wysokości. Nasz Salem zjawił się punktualnie godzinę przed umówionym czasem i ze zniecierpliwieniem przebierał nogami. Gdy dotarło do niego, że wbijamy się właśnie w trójkowym zespole w trzeci wyciąg i potem czekają nas jeszcze zjazdy, witki opadły mu do piasku i postanowił zabrać się za przygotowywanie herbaty. Okazuje się bowiem, że każdy prawdziwy mieszkaniec pustyni ma w swoim samochodzie taką czarną walizeczkę z małym czajniczkiem, herbatą i papierowymi kubeczkami na wypadek… wszelki. Tu zawsze jest okazja do wypicia herbaty…
Drugiego dnia nasze apetyty wspinaczkowe nieco się zaostrzyły i postanowiliśmy zaatakować ściany przy samej wiosce. Niestety ekipa została uszczuplona o jednego zawodnika, którego z nóg zwalił zawleczony z Polski Zarazek. W warunkach pustynnych Zarazek rozpanoszył się i każdego z nas po kolei postanowił zgnębić. Ruszyliśmy w kierunku Jebel Rum – największego masywu w okolicy, oplecionego siatką dróg wspinaczkowych, częściowo obitego, ale wciąż zawiłego i niedostępnego dla przypadkowych turystów. Żeby wspiąć się na jego szczyt, trzeba pokonać ścianę o wysokości prawie 500 metrów i naprawdę dobrze rozeznać się w topografii przy zejściu lub zjechać linią zjazdów, którą też najpierw trzeba znać. Trudno tu o dokładne topo. Jest książka z 2015 roku „Treks and Climbs in Wadi Rum, Jordan” Tony’ego Howarda, ale to biały kruk. Można się z niej dużo dowiedzieć i nawet kilkukrotnie wpadła nam w ręce w trakcie wyjazdu, ale wspinanie tutaj to i tak nieco dzika przygoda! Na wschodniej ścianie Jebel Rum lśni nowiutka linia ringów Queen of the Desert 7a+, drogi wytyczonej i obitej w 2020 roku. Miejscami trzeba dokładać coś od siebie, ale wydaje się to być również w miarę szybką i prostą linią zjazdów. Na razie droga zostaje w naszych głowach jako projekt, a nasze oczy kierują się na prostsze i krótsze tradziki. Na pierwszy rzut, w zespole trójkowym z Rudą i Profesorem, bierzemy Mumkina, podczas gdy Kasia z Marcinem idą się zmierzyć z Walk Like an Egyptian.
Drogi piątkowe, choć przedłużeniem drogi Kasi i Marcina jest tak zwana The Mummy za 6b, którą Kasia ochoczo i z sukcesem atakuje. Ciekawe wspinanie. Okazuje się, że piaskowiec tutaj jest bardzo dobrej jakości i śmiało można zacierać w nim kości. „Ufoki”, które przytachaliśmy w plecaku, zostają w nim przez cały wyjazd nieużyte. Po południu ściana pogrąża się w cieniu i robi się zimno. Zarazek się cieszy, a my po skończonych drogach drżymy jak osiki na zjazdach. Wieczorem z Kasią, Marcinem i Profesorem jedziemy spać na pustynię, Ruda ze Szczurem zostają w bazie z Zarazkiem. Idziemy na wieczorny spacer po pustyni, pięknie wstaje księżyc. Wdrapujemy się na pobliskie skałki skąd roztacza się widok na pustynię – myślałam, że pół godziny jazdy od wioski będzie bardziej dziko, ale nie jest. Pod każdą górą błyszczą światła obozów, jeżdżą wciąż jeepy, w oddali ktoś spaceruje z czołówką, słychać rozmowy i pomruk silników aut. Ech, czy gdzieś na świecie jest jeszcze miejsce nieskażone ludzkością?
Następnego dnia budzimy się wraz z mglistym słońcem. Okazuje się, że na pustynię opadła rosa, pokrywając piasek cieniutką warstewką wilgoci. Jest ciemnoczerwona i śmiesznie kruszy się pod butami. Zjedliśmy śniadanie, na które składały się pszenne placki z dżemem, hummusem i serkiem fetopodobnym Panda oraz chałwa. I jajo. Jajo też jest tu ważne. Jajo je się samo, lub z jaja wychodzi kurczak, który daje inne jaja i którego finalnie też się zjada. Na przykład zapiekanego z warzywami i ryżem na takim specjalnym stelażu, który to stelaż umieszcza się w ziemnym dole z żarem na dnie i na kilka godzin zasypuje od góry piachem. Podobno to tradycyjny sposób przygotowywania potraw na pustyni. Po śniadaniu kolega naszego gospodarza wywiózł nas do Barrah Canionu, gdzie naszym oczom okazała się przepiękna droga Merlin’s Wand. Idealna rysa przez całą ścianę, pięć wyciągów równego, ciągowego wspinania. Bajka. I dwa zespoły u stóp ściany. Westchnęliśmy ciężko i poprosiliśmy Pana żeby podwiózł nas jednak w inne miejsce, pod Beauty. Może tam będzie mniejszy tłok. No problem, my friends. I pojechaliśmy pół godziny przez pustynię do wylotu kanionu, na końcu którego startowała Beauty, o czym jednak wtedy nie wiedzieliśmy. Pokrążyliśmy więc w okolicy i znaleźliśmy grupę innych wspinaczy, która wbijała się w potężną ścianę Nassrani na poważną, dwudniową wyrypę. Mieli naszykowane wory z żarciem i ekwipunkiem biwakowym i cisnęli ostro w górę. Część ekipy była jeszcze u podstawy ściany, więc wypytaliśmy ich o dojście do Beauty i ewentualnie co myślą o Merlinie. Zdecydowanie polecili Merlina, więc ponownie skierowaliśmy naszego drivera do Barrah Canionu. No problem, my friends.
Zostawił nas pod ścianą, podczas gdy pozostałe dwa zespoły były już dużo wyżej. No i cóż, oszpeiliśmy się i ruszyliśmy początkowo w czteroosobowym pociągu, bo ktoś w sumie nie wiedział, ktoś się gorzej czuł (czyli ja) do pierwszego stanowiska. A co dalej – mieliśmy zobaczyć. Pierwszy wyciąg miał jedno trudne miejsce, które można było przehaczyć, ale które jednak spowodowało, że Marcin zrezygnował z dalszej wspinaczki twierdząc, że serdecznie to wszystko pierdoli. Gdy doczołgałam się do nich szykował sobie właśnie zjazd i bardzo miałam ochotę do niego dołączyć, ale Profesor z Kaśką zdążyli mnie dowiązać do siebie liną zanim spróbowałam zaprotestować. Mój Zarazek czuł się dzisiaj świetnie, wysysając ze mnie życiowe siły i chęci, no ale przecież „na wędkę” to nie trzeba być w super formie… Poszłam. Nie żałowałam. Droga była piękna, rysę można było „oszukiwać”, za to wzorowo siadała w niej asekuracja. Czwarty i piąty wyciąg to typowy face climbing z mnóstwem kieszonek na łapki i stopni. Zdecydowanie moja ulubiona droga na tym wyjeździe. Zjechaliśmy po ciemku cofając się raz po linę, która utknęła w rysie przy ściąganiu. Utknęła ponownie po ostatnim zjeździe, ale na szczęście z opresji wyratował nas nasz Beduin, ściągając linę przy pomocy auta. Wróciliśmy do bazy i dość szybko padliśmy.
Następnego dnia Kasia z Marcinem opuścili ekipę i udali się w drogę powrotną do naszego zimnego i ochlapanego błotem kraju. Ruda ze Szczurem zostali w bazie z Zarazkiem, a my z Profesorem wyruszyliśmy na poszukiwanie Beauty. Idąc przez wieś, Profesor zwrócił uwagę na tablicę „Bedouin village camp”, która jakoś szczególnie przykuła jego uwagę, choć wcale szczególna nie była. Jako że szukaliśmy nowej bazy, bo nasza okazała się zimna i nieprzyjazna, a gospodarz to po prostu był palant, postanowiliśmy wybadać grunt i rozejrzeć się za innym lokum. Gospodarz campu, Hamdan, okazał się być bardzo miłym człowiekiem. Oczywiście zaproponował herbatę, oprowadził nas po namiotach, pokazał zaplecze kuchenne i Święty Worek. I to właśnie jego podejście i ten Worek sprawiły, że ostatnią część wyjazdu spędziliśmy u niego. Ale pomału. Święty Worek wypełniony był toposami i opisami dróg wspinaczkowych.
Siedzieliśmy jak zaczarowani, piliśmy herbatę z listkiem mięty i przeglądaliśmy kartkę po kartce. Odkopaliśmy Beauty i opis dojścia pod drogę, który okazał się wcale nie być taki oczywisty. Zrobiliśmy kilka zdjęć, podziękowaliśmy i ruszyliśmy w drogę. Najpierw wyjście z wioski w kierunku masywu Nassrani. Trawers kamienistego zbocza wąską ścieżką z poustawianymi chłopkami i kilkoma strzałkami, potem plateau z usypaną wielką strzałką z kamieni, która z oddali wydała mi się być chodnikiem. Gdy tak na nią patrzyłam i zastanawiałam się komu się chciało usypywać chodnik na środku plateau z daleka od wioskowych zabudowań, doznałam olśnienia, że chodnik na końcu się rozszerza, a potem zwęża. Jeżu. Strzałka! Przeszliśmy wąskim wąwozem na kolejny poziom. Po drodze Profesor znalazł swój statek kosmiczny, a ja prawie zgubiłam płuca. Potem nastąpił odcinek po slabach. Orientacja na chłopki.
Ścieżka przez slaby, swoją drogą niesamowita, wyprowadziła nas do skalnego miasta przetkanego piaskowymi dróżkami. Potem w lewo wąwozem za wyrytym w skale napisem „Beauty”. Wyrytym dość niedbale, jakby ostatkiem sił, ciekawe dlaczego… Po wąwozie dość strome podejście pod ścianę i jest… Beauty. No faktycznie piękna droga, ale przez Zarazka nie byłam w stanie wyobrazić sobie dymania półtorej godziny ze szpejem po tych wszystkich wertepach, żeby jeszcze potem się wspinać… Jednak znamy już skrót. Wróciliśmy kawałek tą samą drogą, a potem postanowiliśmy przejść na drugą stronę Nassrani Canionem Kharazeh i wrócić pustynią, i może ewentualnie złapać stopa. Super trekking w otoczeniu niesamowitych formacji skalnych. Wyszliśmy do wąwozu, w którym już raz krążyliśmy z naszym Beduinem w poszukiwaniu Beauty.
Jakby podjechać tu autem byłoby bliżej i łatwiej niż z wioski, ale to wciąż kawałek drogi do przejścia. U wylotu wąwozu Profesor znalazł piękną, 200 metrową ścianę i zaczął się po niej wspinać palcem. I nagle okazało się, że gdzieś jest stanowisko, wisi pętla, druga, błyszczy ring. To droga! Po powrocie odkopaliśmy nawet w kartkach jej nazwę – 7 Bello. Piękna, w zasięgu – kolejny projekt. Wracając wzdłuż podstawy ściany Nassrani oglądaliśmy z bliska jej piękno i szukaliśmy dróg. Naszą uwagę szczególnie zwrócił Sandstorm -napis wyryty na skale, topo do odszukania, przegenialna rysa. Wędrując już po pustyni faktycznie udało nam się złapać stopa i to nie byle jakiego! Zaczepił nas chłopak ze stadkiem wielbłądów. Po krótkich negocjacjach wielbłądy kładły się na ziemię przy przedziwnym akompaniamencie chrząknięć i syknięć wydawanych przez chłopaka. Rozsiedliśmy się wygodnie i pojechaliśmy do wiochy.
Kolejne dwa dni spędziliśmy nad morzem w Akabie na kuracji jodem. Podobno nad morzem zdrowo siedzieć jak się jest porażonym Zarazkiem. Siedzieliśmy więc, zbierając siły na ponowny pustynny atak. Pływaliśmy w Morzu Czerwonym obserwując przez maskę rafę koralową. Kolorowe rybki, przeogromne gąbki i jeżowce urzekały rozmaitością barw i kształtów. Odwiedziliśmy też lokalny targ i byliśmy na pizzy. Zdecydowanie nie polecam konsumpcji pizzy w kraju arabskim – oni po prostu nie umieją jej zrobić, mimo że bardzo się starają. Za to zupa chlebowo-hummusowa wychodzi im rewelacyjnie.
Po dwóch dniach laby powróciliśmy na pustynię. Poszliśmy sobie pod naszą ulubioną, bo codziennie oglądaną, wschodnią ścianę Jebel Rum. Wstawiliśmy się z Profesorem w Walk Like an Egyptian, a Ruda ze Szczurem w Mumkina. Spokojny, ładny dzień. Popełniłam dwa piękne stanowiska, z których osobiście jestem wciąż bardzo dumna. Profesor popełnił Mumię. Zeszliśmy, poszliśmy na Colę i Snikersa, a potem na obiad.
Następnego dnia Ruda poprowadziła Inferno na East Domie. Chwała jej za to. Ja nie mogłam wygiełgać pierwszego wyciągu, Profesor drugiego. To już chyba zmęczenie materiału i Zarazek do spółki spowodowały, że po dwóch wyciągach miałam totalnie dość i postanowiłam że zjeżdżamy, bo nie zrobię ani pół wyciągu więcej. Obiektywnie rzecz biorąc to bardzo ładna, dobrze asekurowalna, ciągowa droga. Warto nie zrażać się jej demoniczną nazwą i spróbować się z nią zmierzyć. Cztery wyciągi, miejsce za 6b, reszta trudności 5/6.
Ostatniego dnia na pustyni wszyscy zrezygnowaliśmy ze wspinania. Postanowiliśmy udać się na trekking – Szczury na eksplorację Nassrani, a my na poszukiwanie dróg wejściowych i zejściowych z Jebel Rum. Byliśmy przy Źródłach Lawrenca, które to są prawdziwą oazą na pustyni – sącząca się ze skały woda daje życie mchom, paprociom i innym roślinom zielnym. Rośnie tam łan mięty, który trzeba lekko przetrącić idąc ścieżką. Zapach obłędny, bo i kto by się go spodziewał w pustynnych górach! Znaleźliśmy ścieżkę zejściową z Jebel Rum. Nie udało nam się niestety odszukać odejścia drogi Hammada – podobno najłatwiejszego wariantu wejściowego na szczyt, choć również posiadającego miejsca, w których należałoby się asekurować z liny. Miejscowi niechętnie dzielą się wiedzą na temat lokalnych ścieżek, za to chętnie po nich prowadzą (oczywiście za opłatą). Mniej więcej jednak wiemy gdzie powinniśmy odbić, więc pozostaje nam tylko odszukać szlak przy następnej sposobności. Poszliśmy także na tak zwane wyższe tarasy w poszukiwaniu drogi Pillar of Wisdom. Piękne wspinanie, niecałą godzinę od wioski. Zrobiliśmy dokumentację fotograficzną dojścia i początku drogi, który mógł się wydawać niejasny. Później poszliśmy dalej wąwozem, który zakończył się dość obłą, w dodatku obsypaną piaskiem i śliską ścianką. Odbiliśmy więc w prawo, wzdłuż chłopków na pobliskie tarasy. Ścieżka pięła się w górę formacją przypominającą skalną zjeżdżalnię i kończyła wąskim kominkiem. Postanowiliśmy zaryzykować i wdrapać się nim na górę. Po kilku metrach pionowego pełzania wyleźliśmy na kolejne piętro tarasów. Stąd ścieżki już nie udało nam się zlokalizować, ale miejsce samo w sobie było piękne i warte odwiedzenia. Posiedzieliśmy więc chwilę żegnając się z pustynią i obiecując sobie, że koniecznie tu wrócimy. Ile tu jest wspinania?!
Ile nieodkrytych ścieżek, wąwozów, szczytów… No i idealna pora dla wspinaczy, którzy zimę traktują jako okres doładowywania na ściance, bo w górach za zimno lub dla tych, którzy zimę lubią, ale na przykład jej w Tatrach nie ma… W sumie dla wszystkich żądnych przygody i bliskiego kontaktu z surową pustynną przyrodą.
Następnego dnia wracaliśmy już w kierunku Ammanu. Po drodze postanowiliśmy odwiedzić Morze Martwe i sprawdzić, czy rzeczywiście jest tak słone i czy rzeczywiście nie trzeba w nim machać płetwami, żeby unosić się na wodzie. No i sprawdziliśmy i jest. Tak słone, że aż gorzkie, bleh! Tak słone że aż tłuste! Ma się wrażenie, że pływa się w oliwie. Po wyjściu czułam się jak kiszony ogórek i koniecznie zapragnęłam opłukać się z tej solanki. Oczywiście za drobną, negocjowalną opłatą pan użyczył nam prowizorycznego prysznicu, pod którym zmyliśmy z siebie warstwę soli. Pojechaliśmy na nocleg do Madaby. Ilość śmieci w rowach, na polach, w samym nawet mieście niezwykle nas przytłoczyła. Wśród tych śmieci wałęsające się psy i koty, niektóre tak chude, że można im było śmiało liczyć żebra i organy wewnętrzne… Kozy w centrum miasta to widok, który też tu nikogo nie dziwi. Jedzą chyba śmieci i kamienie… Na wieczornym spacerze przepuściliśmy ostatnią kasę na malutką mozaikę z wizerunkiem wielbłąda, którą Pan Terek ręcznie wyklejał w swojej pracowni. Uznaliśmy, że warto wspierać lokalną manufakturę, a nie wszechobecną chińszczyznę…
Nazajutrz odpicowaliśmy auto i odstawiliśmy do wypożyczalni. Nie obyło się bez małej awantury, ale gdy Rudej odpalił się wkurw nagle znalazł się Pan, który wypożyczał nam auto i wszystko było w porządku. Cóż, też bym się na ich miejscu przestraszyła. Przez chwilę jakby groziło zdetonowaniem ładunku wybuchowego w okienku wypożyczalni… Po przylocie czekał nas mały szok termiczny – skromne 20 stopni różnicy temperatur i śnieg. Cóż, w końcu zima i grudzień. A co niektórzy na drugi dzień wybierali się na dziabki…
Wyjazd był super. Góry, wspinanie, pogoda i ludzie – wszystko się zgrało i wyszła z tego piękna melodia wspomnień. Miesiąc po naszej wizycie Jordania spłynęła ulewnym deszczem. Ewakuowano turystów z Petry, piaszczystymi żlebami Wadi Rum płynęły potoki wody. Ciekawe jak tam teraz wygląda. Może pojawiły się nowe drogi wspinaczkowe… Z pewnością, bo to góry bardzo dzikie i zmienne. Gorąco polecamy je odwiedzić.
Lidka
Relacja z warsztatów drytoolowych w Wojcieszowie
Choć obecna pogoda w Karkonoszach bardziej zachęca do wspinania klasycznego, a niektóre drogi w Kamieniołomie Śmiertelnym wyglądem nadawały się bardziej do zebrania garści gliny i ulepieniu garnka, niż wspinania, to ekipa WKW pod przewodnictwem Prezesa, jak zwykle nie zawiodła.
Jako główny spóźnialski ominął mnie początek podrygów, lecz po przybyciu słuchałem, jak Prezes zachwalał, że jest progres. Oczywiście progres musiał być. W Wojcieszowskim kamieniołomie nie ma miękkiej gry. Drogi długie, techniczne, stopnie jakieś takie iluzoryczne, skała krucha, obślizgła … no i obite przez Krzyśka, nie ma łatwej cyfry. Czyli co, źle? Wręcz przeciwnie. Myślę, że zgodzicie się ze mną, że wszystkie drogi miały piękny, techniczny charakter, wymagając nie tylko żelaznego bicka, lecz również odpalenia szarych komórek i nieszablonowych rozwiązań. Ot co, świetne przygotowanie pod Tatry.
Jeśli komuś brakowało motywacji to na bank zastąpił ją laserowy Krzysiek, który co raz wskazywał uczestnikom kolejne perełki, a wskaźnikiem namierzał chwyty i stopnie bawiące ze wspinającymi się w chowanego. W ten oto sposób nastąpiło zjawisko za wielką wodą zwane ‘send train (brah)’, a łupem śmiałków padły m. in. dróżki takie jak „Pierwsze Przejście” D6 (dla wielu pierwsze w kamieniołomie, aż 6 powtórzeń!), „Quo Vadis” D6 (zaraz na drugim miejscu pod względem ilości prowadzeń), czy również dość popularna wędkowo „Retrybucja” D6/+. Nie chcę zamęczać pełną listą przejść na którą możecie zerknąć i uzupełniać braki w komentarzach.
Podsumowując, dziabki rozgrzały się do czerwoności, spod raków leciały iskry, a co najważniejsze pod okiem Prezesa (i Gałeczki ), wszyscy zrobili progres oraz świetnie się bawili. Nie wiem jak Wy, ale osobiście naładowałem pozytywnie baterie i złapałem dodatkowy podmuch wiatru w żagle motywacji.
A więc kiedy wracacie do Wojcieszowa? Mnie przyciągnął z powrotem już kolejnego dnia.
– Janek Gałek
Rusza Liga Boulderowa WKW: część I Bulderownia Groto
Zgodnie z zapowiedziami, ogłaszamy start Ligi Boulderowej WKW I edycja odbędzie się na Bulderowni Groto, gdzie specjalnie dla nas chłopaki kręcą nowe, niesamowite drogi. Łoić je można od piątku 13 do niedzieli 29 stycznia w godzinach otwarcia.
Zasady udziału w Lidze:
- Wszystkie drogi do zrobienia w ramach Ligi Boulderowej WKW oznaczone są numerem i logiem Klubu,
- Na recepcji w Groto pobieramy karty startowe, które wypełniamy zgodnie z prawdą i wychodząc zostawiamy do przechowania oraz późniejszej oceny,
- Punktowany będzie Top, Flash i Bonus – wszystkie odpowiednio oznaczone.
Towarzysko w Lidze Boulderowej WKW brać udział może każdy chętny, jednak na koniec sklasyfikowani zostaną jedynie AKTYWNI CZŁONKOWIE WK (z opłaconymi składkami za 2023 rok). Najlepsi uczestnicy otrzymają nagrody niespodzianki.
Zachęcamy do dokumentowania swoich zmagań z ligowymi drogami i publikowanie ich na grupie „WKW – grupa społeczności klubowej”. Wśród wszystkich, którzy pochwalą się swoimi zdjęciami/filmikami ze wspinu rozlosujemy specjalny upominek
Pamiętajcie, że wzięcie udziału w Lidze jest równoznaczne z akceptacją jej regulaminu, który w całości zamieszczamy i zachęcamy do przeczytania go.
Regulamin Ligi Boulderowej WKW
Organizator:
Organizatorem Ligi boulderowej WKW jest Wrocławski Klub Wysokogórski.
Założenia ogólne
1. Celem ligi jest popularyzacja wspinania oraz treningu wśród członków klubu.
2. Założeniem ligi jest cykl towarzyskich zawodów w ramach wrocławskich ścianek
pomiędzy aktywnymi członkami klubu.
3. Lista ścianek będzie publikowana cyklicznie w formie wydarzeń na Facebooku
oraz w informacji na stronie WKW na Facebooku.
4. Na terenie danego obiektu obowiązuje regulamin obiektu, który uczestnicy
zobowiązują się respektować.
Uczestnictwo
1. W lidze mogą uczestniczyć wszyscy aktywni członkowie WKW.
2. Warunkiem uczestnictwa jest:
– opłacenie składki klubowej na rok 2023
– zapoznanie się i akceptacja niniejszego regulaminu
– zapoznanie się i akceptacja regulaminu obiektów, gdzie będą odbywać się
poszczególne etapy ligi
– opłacenie kosztów wejścia na ściankę
– brak przeciwwskazań zdrowotnych do uprawiania wspinaczki
3. Liga ma charakter towarzyski. Liczymy na uczciwość oraz rzetelność uczestników.
Terminarz
Terminy poszczególnych wydarzeń będą publikowane na bieżąco w wydarzeniach
oraz stronie WKW na Facebooku.
Sposób rozegrania ligi
1. Zawody ligi polegają na zdobywaniu punktów za przechodzenie boulderów
podczas trwania każdego etapu ligi.
2. Bouldery na ściankach będą oznaczone liczbą oznaczającą numer balda oraz
logiem WKW.
3. Przejście boulderów nie oznaczonych logo WKW nie liczy się w punktacji ligi.
4. Na każdej edycji będzie znajdowało się około 20 oznaczonych baldów do
zrobienia.
5. Punktacja wygląda następująco:
– skończenie balda 'top’ 5pkt
– skończenie balda w pierwszej próbie 'flash’ 2pkt
– bonus 1pkt
6. Bonus będzie oznaczony na każdym baldzie w innym miejscu. Zaliczenie bonusa
to kontrolowane przytrzymanie oznaczonego chwytu.
7. Top znajduje się na najwyższym chwycie balda.
8. Skończenie balda polega na kontrolowanym utrzymaniu topu dwoma rękami.
9. Chwyty startowe baldów są oznaczone karteczką z logo WKW oraz karteczką
ścianki oznaczającą trudność w skali trudności danej ścianki.
10. Przejście balda odbywa się po chwytach jednego koloru. Kolor chwytów
wyznaczają chwyty startowe.
Czas trwania zawodów
1. Każdy etap ligi odbywa się na innej ściance.
2. Każdy z etapów trwa około 2 tygodnie.
3. Dokładne daty będą podane w wydarzeniach publikowanych na Facebooku.
4. W czasie trwania każdego etapu nie ma ograniczenia ilości wizyt na ściance oraz ilości prób na baldach. Każdy przychodzi kiedy może i robi ile ma siły.
Media
Organizator zastrzega sobie prawo do publikowania wizerunku uczestników ligi na social mediach klubu.
Punktacja
1. Każda edycja ligi będzie miała osobny formularz punktacji.
2. Formularz każdy z uczestników wypełnia indywidualnie.
3. Wypełniony formularz należy zostawić na ścianie w oznaczonym miejscu na
recepcji.
4. Wypełnione formularze należy oddać maksymalnie do ostatniego dnia trwania danej edycji. Formularze oddane po dacie zakończenia nie będą brane pod uwagę.
Zakończenie ligi oraz nagrody
1. Zakończenie ligi odbędzie się ostatniego dnia, ostatniej edycji ligi.
2. Wyłonienie najlepszych członków klubu będzie polegało na zsumowaniu punktów z każdej edycji ligi.
3. Nagrody będą przyznawane w kategorii damskiej i męskiej bez podziału na
kategorie wiekowe.
4. Lista nagród będzie opublikowana na oficjalnej stronie WKW w portalu facebook.
Postanowienia końcowe
1. Organizator zastrzega sobie prawo do własnej interpretacji powyższego
regulaminu.
2. Organizator zastrzega sobie prawo do zmiany regulaminu o czym niezwłocznie powiadomi uczestników.
OCHRONA DANYCH OSOBOWYCH
1. Administratorem danych osobowych Uczestników jest Organizator.
2. Dane osobowe uczestników zawodów będą przetwarzane przez Organizatora w celu przeprowadzenia zawodów, w tym przyznania wyróżnień. Przetwarzanie danych osobowych na potrzeby organizacji zawodów obejmuje także publikację imienia, nazwiska, płci celem opublikowania częściowych oraz końcowych wyników zawodów.
3. Dane osobowe Uczestników będą wykorzystywane i przetwarzane przez Organizatora zgodnie z przepisami RODO i Ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (DZ. U. 2018 poz. 1000).
4. Uczestnik ma prawo wglądu do swoich danych osobowych oraz ich poprawiania i uzupełniania.
5. Podanie danych osobowych oraz wyrażenie zgody na ich przetwarzanie jest dobrowolne, jednakże ich niepodanie lub brak zgody na przetwarzanie, ze względów organizacyjnych, uniemożliwia udział w zawodach.
6. Uczestnik wyraża zgodę na publikowanie i używanie wizerunku na zdjęciach i filmikach z zawodów w social mediach klubu.
Ruszają zapisy na klubowy kurs wspinaczki skalnej 2023.
Klubowy kurs startuje w lutym i będzie prowadzony według programu Polskiego Związku Alpinizmu. Jego kierownikiem został instruktor PZA Jan Gałek, którego wesprą inni licencjonowani instruktorzy PZA.
Na kurs zapisywać się mogą zarówno członkowie WKW, jak i osoby niezrzeszone (szczegóły poniżej).
Nordic Walking w Kirgizji
W środę, 11.01.2023, o godzinie 19:00 zapraszamy do siedziby Klubu na prelekcję Rafała „Waldorfa” Zająca z wyjazdu do mniej znanego łańcucha Zachodniego Kokszał Tau w Kirgizji.
Wynikiem było zdobycie dwóch dziewiczych szczytów, za co wyprawa otrzymała wyróżnienie w kategorii Alpinizm na Ogólnopolskich Spotkaniach Podróżników, Żeglarzy i Alpinistów Kolosy 2010.
Relacja z warsztatów drytoolowych w Lutyni, 17-18 grudnia 2022 r.
Drugie w tym sezonie warsztaty drytoolingu odbyły się w miejscowości Lutynia koło Lądka Zdrój. Tym razem na śmiałków wspinania z dziabkami czekały prawdziwie zimowe warunki. Intensywne opady śniegu w sobotę opóźniły przyjazd uczestników. Nie spowodowało to jednak utraty entuzjazmu przed pierwszymi zajęciami prowadzonymi przez Jana Gałka.
Instruktor wytłumaczył zasady bezpieczeństwa, stosowany sprzęt oraz technikę wspinania z rakami na nogach i czekanami w dłoniach. Pierwszy dzień łojenia skupił się głównie wokół skały nr 5, na której nasz Instruktor Jan rozwiesił wędki. Dla klubowiczów zmierzających się pierwszy raz w tej odmianie wspinania trudność dróg mieściła się w przedziale M5 do M7-. Dla osób z większym doświadczeniem przeznaczono skałę nr 8. Niska temperatura oraz opady świeżego śniegu utrudniały uczestnikom precyzyjne stawianie zębów raków na stopniach i ostrz czekanów na chwytach. Po zajęciach, które trwały aż do zapadnięcia mroku ekipa udała się do Agroturystki Pluto w Konradowie. Następnie instruktor poprowadził wykład z przygotowania sprzętu do wspinaczki mikstowej, na których przekazał wiedzę teoretyczną oraz przedstawił jak w praktyce ostrzy się raki i czekany.
Nazajutrz z samego rana zmotywowana i pełni energii ekipa wyruszyła ponownie w skały. Mniejsze opady śniegu zachęciły uczestników do poprowadzenia swoich pierwszych dróg. Wspinaczom, którym udało się zakończyć drogi z powodzeniem mogą sobie zapisać punkty do LIGI DRYTOOLOWEJ WKW kilka osób poprowadziło drogi o trudności M7-. Zmagania zakończono w niedzielę około godziny 16:00. Podczas dwóch dni wspinania było dużo uśmiechu i zadowolenia na twarzach uczestników mimo trudnych warunków meteorologicznych. Zmęczeni, ale zadowoleni rozjechaliśmy się do swoich domów.
PS. Serdeczne podziękowania należą się Jankowi za wprowadzenie nas w świat wspinania zimowego oraz jego suczce Gałce, która dzielnie wspierała uczestników warsztatów stawiających pierwsze kroki w drytoolingu.
Jakub Rybacki
Warsztaty drytoolowe dla średnio-zaawansowanych w Wojcieszowie, 7 stycznia 2023 r.
Zapraszamy na kolejne warsztaty drytoolowe w ramach „Zimowej Akademii Bezpieczeństwa WKW”. Tym razem spotykamy się 7 stycznia 2023 r. w Wojcieszowie, o godz. 10:00, na parkingu przy sektorze Śmietniczek.
Warsztaty kierowane są dla osób średnio-zaawansowanych, które brały już udział w innych warsztatach lub wspinają się na prowadzeniu drytoolowo. W czasie zajęć zdobędziesz wiedzę o technikach ruchu, technikach odpoczynkowych, poznasz specyfikę rejonu Wojcieszowskiego. Wszystko to pod okiem kustosza rejonu.
Instruktorem PZA prowadzącym warsztaty będzie Krzysztof Zabłotny.
Wymagania:
- członkostwo we Wrocławskim Klubie Wysokogórskim,
- opłacona składka członkowska na rok 2023;
- sprzęt osobisty, raki, czekany (dziabki).
Koszt udziału w warsztatach to 60 zł (warsztaty są dofinansowane przez Wrocławski Klub Wysokogórski).
Zgłoszenia przyjmujemy do 04.01.2023. Ilość miejsc jest ograniczona do 12.
Formularz zgłoszeniowy znajduje się tutaj.
Wpłatę, po otrzymaniu emaila potwierdzające udział w warsztatach, prosimy dokonywać na konto klubowe tytułem „Warsztaty drytoolowe, Wojcieszów 2023 r.„.
Warsztaty drytoolowe, Lutynia 17-18 grudnia 2022 r.
Zapraszamy serdecznie na kolejne warsztaty drytoolowe organizowane w ramach „Zimowej Akademii Bezpieczeństwa WKW”. Tym razem spotykamy się w Lutyni w sobotę, 17 grudnia, o godz. 10:00 na parkingu pod Agroturystyką Lutynia 13.
Warsztaty kierowane są dla osób poczatkujących – tylko i wyłącznie dla aktualnych członków WKW.
W czasie zajęć dowiesz się:
- z czym je się drytooling,
- jak posługiwać się rakami i czekanami (dziabami),
- zdobędziesz podstawową wiedze o technikach ruchu i technikach odpoczynkowych.
Wszystko to pod okiem instruktora Polskiego Związku Alpinizmu, Jana Gałka.
Wymagania:
- członkostwo w WKW i opłacone składki na rok 2022;
- wspinaczkowy sprzęt osobisty, raki, czekany (dziabki).
Koszt udziału w warsztatach to 60 zł (warsztaty są dofinansowane przez Wrocławski Klub Wysokogórski). Zgłoszenia przyjmujemy do 14.12.2022 r. Liczba miejsc jest ograniczona do 12 uczestników.
Zapisy krok po kroku:
- klikamy w formularz zgłoszeniowy, wypełniamy go i wysyłamy,
- czekamy na maila potwierdzającego Wasz udział,
- dokonujemy opłaty za warsztaty na konto klubowe z tytułem „Warsztaty drytoolowe, Lutynia 2022 r.„.